Ένρινον είναι και το [γ], όταν ευρίσκεται προ των ουρανικών [κ], [γ], [χ] ή προ του [ξ]: άγκυρα, αγγείον, άγχω, άγξω (Αχιλλέας Τζάρτζανος) ▪ Συλλογιστείτε πώς προφέρεται το πρώτο [γ] στις λόγιες <παγγερμανισμός>, <παγγνωσία> ή <συγγνωστός>, στις οποίες, κατ’ εξαίρεση, δεν έχουμε τροπή του δεύτερου συμφώνου ▪ Αρκετές φορές, τα [μπ] και [ντ] μέσα στη λέξη είναι οι άλλες μορφές των [μβ] και [νδ]: κόμβος → κόμ̂πος, ένδεκα → έν̂τεκα ▪ Αυτό που ουσιיαστικά τρέπεται είναι το δεύτερο σύμφωνο ▪ Όταν γράφω και τα δίψηφα [γγ/γκ], [μπ], [ντ] αφορούν δύο φθόγ̂γους, προσθέτω ένα διיακριτικό ώστε να αναγνωρίζουν απαξάπαν̂τες πώς προφέρον̂ται ▪ Εάν δε γίνει η αναγ̂καία γραπτή διיάκριση ανάμεσα στα έρρινα και τα άρρινα δίψηφα, σε λίγον καιρό θα αναφερόμαστε στην αλλοίωση και τον ψευδισμό της Κοινής Νεοελληνικής (κόμπος [b] ⇔ κόβος, έντεκα [d] ⇔ έδεκα, άγγελος [g] ⇔ agel ≠ angel < άγ̂γελος)

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑN̖TΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟ



Μαζί σου μεγαλώσαμε... ταξιδέψαμε... ονειρευτήκαμε... ερωτευθήκαμε... ψυχαγωγηθήκαμε.
Γνωρίσαμε, ζήσαμε και αγαπήσαμε μιαν άλλη Ελλάδα· 
πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη, πιο καλή.
Σε ευχαριστούμε πολύ για τις υπέροχες μουσικές σου συνθέσεις
και μελωδίες!



ΟΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, 1974 (Χάρις Αλεξίου)

Μουσική: Γιάννης Σπανός 
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μαν̖ταρίνι
σου ’ριχνα στα μάτια να πονάς

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
του Άι Γιάννη θα ’τανε θαρρώ

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαν̖τάροι
γέμιζ’ η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγ̖γάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά [= τηγ̖καρδιά]

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
του Άι Γιάννη θα ’τανε θαρρώ

ΑΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ, 1982 (Τάνια Τσανακλίδου)

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος
  
Αν μ’ αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς
και λευκό πανί
οι δυο μαζί
να ζωγραφίσουμε ξανά
τη ζωή

Αν μ’ αγαπάς 
δε θα ’χει γκρίζο πουθενά
να κοιτάς
θα με κρατάς
και σε λιμάνια γιορτινά
θα με πας

Μα αν όλα αυτά
που μοιάζουν όνειρα τρελά
γίνουν μια κραυγή
αν όλα αυτά
κι ό,τι κι αν έχω φαν̖ταστεί
δε θα ’ρθει

Θα ’ναι χαμός
θα σκοτεινιάσει όλο το φως
θα σβηστεί
ίσως γιατί
για μένα ο κόσμος είσαι εσύ
μόνο εσύ

Αν μ’ αγαπάς
δε θα ’χει σύνορα για μας
ούτε μοναξιά
με το βοριά
και με τα αστέρια της νυχτιάς
συν̖τροφιά

Αν μ’ αγαπάς
με λόγια μόνο της καρδιάς
θα μιλάς
θα με κρατάς
και σε λιμάνια γιορτινά
θα με πας

Αν μ’ αγαπάς (δις)
δε θα ’χει γκρίζο πουθενά
να κοιτάς
θα με κρατάς
και σε λιμάνια γιορτινά
θα με πας

Αν μ’ αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς
μόνο αν μ’ αγαπάς
Αν μ’ αγαπάς
δε θα ’χει σύνορα για μας
μόνο αν μ’ αγαπάς

ΔΙ’ΕΥΚΡΙΝΙΣΗ:

Όπου:   `   το ευ̖φωνικό [ŋ] (ή και [μ], περίπτ. -μπ) πριν από το δίψηφο σύμφωνο.

Άρης Βαφιάς - MA RCSSD
Καθ. Αγωγής Προφ. Λόγου & Φωνής