Ένρινον είναι και το [γ], όταν ευρίσκεται προ των ουρανικών [κ], [γ], [χ] ή προ του [ξ]: άγκυρα, αγγείον, άγχω, άγξω (Αχιλλέας Τζάρτζανος) ▪ Συλλογιστείτε πώς προφέρεται το πρώτο [γ] στις λόγιες <παγγερμανισμός>, <παγγνωσία> ή <συγγνωστός>, στις οποίες, κατ’ εξαίρεση, δεν έχουμε τροπή του δεύτερου συμφώνου ▪ Αρκετές φορές, τα [μπ] και [ντ] μέσα στη λέξη είναι οι άλλες μορφές των [μβ] και [νδ]: κόμβος → κόμ̂πος, ένδεκα → έν̂τεκα ▪ Αυτό που ουσιיαστικά τρέπεται είναι το δεύτερο σύμφωνο ▪ Όταν γράφω και τα δίψηφα [γγ/γκ], [μπ], [ντ] αφορούν δύο φθόγ̂γους, προσθέτω ένα διיακριτικό ώστε να αναγνωρίζουν απαξάπαν̂τες πώς προφέρον̂ται ▪ Εάν δε γίνει η αναγ̂καία γραπτή διיάκριση ανάμεσα στα έρρινα και τα άρρινα δίψηφα, σε λίγον καιρό θα αναφερόμαστε στην αλλοίωση και τον ψευδισμό της Κοινής Νεοελληνικής (κόμπος [b] ⇔ κόβος, έντεκα [d] ⇔ έδεκα, άγγελος [g] ⇔ agel ≠ angel < άγ̂γελος)

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024

Ο ΜΙΝΩΤΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ

 


Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ - ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ


«Δεν ξέρω τι εμ̂πειρία έχει το ξένο θέατρο. Ξέρω όμως τι εμ̂πειρία έχει το δικό μας θέατρο, το οποίον ασχολείται επί πάρα πολλά έτη και οργανωμένα πλέον, για τα φεστιβάλ των Αθηνών και το φεστιβάλ Επιδαύρου.

Επί ένα τέταρτον αιώνος, κάθε χρόνο, δοκιμάζει τις δυνάμεις του και την τεχνική του, για να μπορέσει να ερμηνεύσει τα αρχαία έργα.

Ε, ξένοι δεν νομίζω ότι ασχολούν̂ται όσο πολυασχολούμαστε εμείς. Άλλωστε εμείς έχουμε γεννηθεί με το προνόμιο να έχουμε κληρονομήσει αυτά τα τεράστια έργα, αλλά συγχρόνως και την υποχρέωση να τα ερμηνεύσουμε. Άρα, προσπαθούμε επί πολλά έτη και πολλές γενεές να φτάσουμε σε κάποιο αποτέλεσμα.

Οι πάρα πολλοί καλλιτέχναι που ετίμησαν με την παρουσία τους αυτό το χώρο, έχουν πεθάνει· και εμείς έχουμε μείνει και προσπαθούμε να συνεχίσουμε το έργο τους.

Νομίζω ότι οι ξένοι πρέπει να είναι πάρα πολύ ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουμε στο Αρχαίο Δράμα, διיότι οι ίδιοι δεν έχουν τίποτα να μας αν̂τιπαρατάξουν. Βεβαίως, σε άλλο είδος θεάτρου, δεν συζητώ· διיότι έχουν και αυτοί τα δικά τους: όπως οι Εγ̂γλέζοι στον Σαίξπηρ ή οι Γάλλοι στο Μολιέρο.

Ο Διονύσης Φωτόπουλος είναι εις τη γραμμή του Φωκά. Δηλαδή το εξαίσιο φόρεμα που μου έχει κάνει, ξεκινάει από την αισθητική του Αν̂τώνη Φωκά· τον οποίον συνεχίζει.

Δεν υπάρχει άλλη λύση για μας, από το ένδυμα του πέμיπτου προ Χριστού αιώνος, όπου εγράφησαν αυτά τα έργα. Δηλαδή λέω ότι όλες οι παραστάσεις που αποτολμούν σήμερα να βάλουνε ρούχα του τριάν̂τα ή του πενήν̂τα, ή του τριάν̂τα έξι ή του δέκα… είναι όλα σκηνοθετικές ανοησίες και αν̂τικαλλιτεχνικές πράξεις, οι οποίες έπρεπε να  τιμωρούν̂ται αυστηρώς.

Εάν βάλεις τον Οιδίποδα, πριν τον γράψει ο Σοφοκλής, ήτανε τσοπάνος. Δηλαδή... έπρεπε να φοράει προβιές, έπρεπε να φοράει… Ναι, Ταρζάν».  (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 1977)

– Φυσικά για χρήση μικροφώνου σε αυτές τις παραστάσεις, ούτε λόγος! Απλά, αδιיανόητη. Θέατρο χωρίς Ορθοφωνία δε γίνεται· πόσο μάλλον Αρχαίο Δράμα στην Επίδαυρο. 


ΔΙ'ΕΥΚΡΙΝΙΣH:

Όπου:   ˆ   το ευ̂φωνικό [ŋ] ή [ɱ] πριν από το δίψηφο σύμφωνο.

             י    η εκφορά των φθόγ̂γων χωριστά, χωρίς συνίζηση.

                 

Άρης Βαφιάς, MA RCSSD
ΚαθΑγωγής Προφ. Λόγου & Φωνής

Σύνοψη του Τονικού Συστήματος Αποσαφήνισης της Προφοράς