Ένρινον είναι και το [γ], όταν ευρίσκεται προ των ουρανικών [κ], [γ], [χ] ή προ του [ξ]: άγκυρα, αγγείον, άγχω, άγξω (Αχιλλέας Τζάρτζανος) ▪ Συλλογιστείτε πώς προφέρεται το πρώτο [γ] στις λόγιες <παγγερμανισμός>, <παγγνωσία> ή <συγγνωστός>, στις οποίες, κατ’ εξαίρεση, δεν έχουμε τροπή του δεύτερου συμφώνου ▪ Αρκετές φορές, τα [μπ] και [ντ] μέσα στη λέξη είναι οι άλλες μορφές των [μβ] και [νδ]: κόμβος → κόμ̂πος, ένδεκα → έν̂τεκα ▪ Αυτό που ουσιיαστικά τρέπεται είναι το δεύτερο σύμφωνο ▪ Όταν γράφω και τα δίψηφα [γγ/γκ], [μπ], [ντ] αφορούν δύο φθόγ̂γους, προσθέτω ένα διיακριτικό ώστε να αναγνωρίζουν απαξάπαν̂τες πώς προφέρον̂ται ▪ Εάν δε γίνει η αναγ̂καία γραπτή διיάκριση ανάμεσα στα έρρινα και τα άρρινα δίψηφα, σε λίγον καιρό θα αναφερόμαστε στην αλλοίωση και τον ψευδισμό της Κοινής Νεοελληνικής (κόμπος [b] ⇔ κόβος, έντεκα [d] ⇔ έδεκα, άγγελος [g] ⇔ agel ≠ angel < άγ̂γελος)

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟN̖TΗΡΗΣ: ΕΝΑΣ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΦΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 





ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟN̖TΗΡΗΣ



Ο Δημήτρης Ρον̂τήρης ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης που αναβίωσε το Αρχαίο Δράμα στη σύγχρονη εποχή, στο φυσικό του χώρο, δηλ. στα αρχαία θέατρα· εκεί που πίστευε ότι αρμόζει να παίζεται το συγ̂κεκριμένο είδος, εγ̂καινιάζον̂τας έτσι τις υπαίθριες παραστάσεις, με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, το 1936 στο Ηρώδειο και δύο χρόνια αργότερα στην Επίδαυρο, αλλά και το θεσμό των Επιδαυρίων (Φεστιβάλ Επιδαύρου), το 1954, με το έργο Ιππόλυτος του Ευριπίδη.

ΗΛΕΚΤΡΑ-ΗΡΩΔΕΙΟ (1936)
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ (1938) - ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ένας εμ̂πνευσμένος δημιουργός, ένας τελειομανής και ακάματος υπηρέτης της Τέχνης· ένας άνθρωπος με πνευματικότητα, ήθος και όραμα, που καθόρισε τις θεμελιώδεις αρχές στην ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος.

Με την άρτια επιστημονική και τεχνική του κατάρτιση, με την τέχνη όχι απλώς του διδάσκειν αλλά του παιδαγωγείν, υπήρξε ο σημαν̂τικότερος θεατρικός παιδαγωγός της σύγχρονης περιόδου της ιστορίας μας.

Ένας ιδιיοφυής δάσκαλος, ένας μάγος του Δραματικού Λόγου, που έδινε τα κλειδιά του ρόλου στον ηθοποιό.

Δίδασκε με απόλυτη προσήλωση, πάθος, πειθαρχία και μεθοδικότητα για να αναδείξει τα έγ̂κατα του έργου στην επιφάνεια.

Ήταν ένας ιερέας του λόγου, του ρυθμού και του ήχου.

Το γραπτό κείμενο στα χέρια του μετουσιωνόταν σε ηχητικό-δραστικό.

Η λέξη γινόταν δραματικό στοιχείο, η οποία άλλοτε δημιουργούσε συγ̂κρούσεις και άλλοτε ήταν αποτέλεσμα συγ̂κρούσεων, αποκαλύπτον̂τας, με τον τρόπο αυτό, την πληρότητα του τραγικού μεγέθους, που σε σχέση με το έντονο μεταφυσικό στοιχείο, προκαλούσε στο θεατή το ανάλογο ρίγος και δέος.

Τα πάν̂τα συνέβαιναν μέσα από το ηχόχρωμα της λέξης και τη συνάφεια της μουσικότητας και του ρυθμού με την αναπνοή (διיαφραγματική-ενδοπλεύρια-πισωπλεύρια εστίαση-στήριξη), την οποία θεωρούσε απαραίτητη για την ορθή και την επαρκή φώνηση (επιδαύρια φωνή), αλλά και διיεγέρτη και κινητήριο δύναμη του συναισθήματος και των διיακυμάνσεών του.

Ο Ρον̂τήρης ήταν δάσκαλος της αναπνοής και της εσωτερικότητας και όχι της μίμησης και της τυποποίησης των συναισθημάτων.

Έδινε έμφαση στην άψογη Εκφορά του Λόγου -μεταξύ αυτών και στις ευ̂φωνικές συνηχήσεις των [μ], [ν]- και επεδίωκε την τελειότητα σε θέματα Τεχνικής, όπως η σκηνική παρουσία, ο εσωτερικός ρυθμός, ο επιτονισμός, η όρχηση, ο προσωδιακός λόγος, η έν̂ταση και η έκταση της φωνής, προκειμένου να είναι όλα εναρμονισμένα και να αναδειχθεί η παράσταση.

Θεωρούσε ότι οι ηθοποιοί πρέπει να είναι ένα όργανο υψηλής ποιότητας και ακρίβειας, ένα στραντιβάριους, με γυμνασμένες μελωδικές φωνές και μέγεθος στο Λόγο και ότι ο ηθοποιός φτιάχνεται, δηλ. εκπαιδεύεται και δημιουργείται.

Πίστευε πως ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι δάσκαλος και πως για να γίνεις σκηνοθέτης πρέπει να είσαι ένας τέλειος ηθοποιός και τεχνίτης· και ότι αυτό προϋποθέτει ένα συνδυיασμό πολλών, διיαφορετικών γνώσεων -μεταξύ αυτών και της Ορθοφωνίας- ώστε να μπορέσεις να οργανώσεις και να συν̂τονίσεις μία θεατρική δημιουργία.

Ότι η Υποκριτική δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μουσική αίσθηση των συναισθημάτων και ότι εν̂τελής ηθοποιός είναι αυτός που μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο του μυϊκού και του νευρικού του συστήματος.

Για το λόγο αυτό εισήγαγε την τεχνική κατάρτιση στην Εκπαίδευσή του -με επιστημονικά κριτήρια και τρόπο συστηματικό- αναβαθμίζον̂τας τη θεατρική παιδεία στη χώρα μας.

Η διδασκαλία του είχε κυρίως χαρακτήρα υποκριτικό, δηλ. ερμηνευτικό, και όχι σκηνοθετικό.

Δυστυχώς, στη σημερινή θεατρική πραγματικότητα δεν υπάρχουν σκηνοθέτες με τη δική του κατάρτιση και το ειδικό βάρος, αφού, πολλοί εξ αυτών, πέραν της άγνοιας ή της απαξίωσης την οποία επιδεικνύουν στη σημαν̂τικότητα της Ορθοφωνίας, φέρουν οι ίδιοι σοβαρά ελαττώματα άρθρωσης.

Τι κι αν στο Εθνικό Θέατρο της Αγ̂γλίας ή στο Royal Shakespeare Company, δίπλα στο σκηνοθέτη, για τις ανάγ̂κες του ρόλου και της παράστασης, υπάρχει πάν̂τοτε ο Δάσκαλος της Ορθοφωνίας (Speech & Voice Director, Voice & Text Coach).

Τι κι αν η Αγ̂γλία φημίζεται για το ιδιיαίτερα υψηλό επίπεδο του Θεάτρου της, εμείς στην Ελλάδα γνωρίζουμε καλύτερα…

Γι’ αυτό ο Ρον̂τήρης υπήρξε αξεπέραστος δάσκαλος και σκηνοθέτης.

Γι αυτό ο Ρον̂τήρης, ακόμη και σήμερα, είναι πιο μπροστά από την εποχή μας.

Σύμφωνα με τη ρον̂τήρεια άποψη, η επιτομή της Αρχαίας Τραγωδίας συνοψίζεται στα παρακάτω τρία στοιχεία: στην ανάδειξη του θρησκευτικού και τελετουργικού της χαρακτήρα, στην απόδοση του καθαρού και ουσιώδους, χωρίς στόμφο ή υπερβολές, συναισθήματος και στην ανάδειξη του λυρικού στοιχείου, που οι Τραγικοί Ποιητές πήραν από ένα θρησκευτικό τραγούδι, το διθύραμβο, ανυψώνον̂τάς το σε καλλιτεχνική διיαδικασία, η οποία απομόνωσε την Τραγωδία από την καθημερινή πραγματικότητα.

Μια διיαδικασία που επιτρέπει στην ψυχή του θεατή να διיατηρεί την ελευθερία της, ακόμη και μέσα στη θύελλα των πιο έν̂τονων παθών.

Ο Ρον̂τήρης δυστυχώς δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε.

Άφησε ένα μεγάλο και μακρόπνοο έργο πίσω του.

Με τις παραστάσεις του -εν̂τός και εκτός Εθνικού, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό- τίμησε και πρόβαλε τη χώρα μας σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ με τη διδασκαλία του ανέδειξε ένα πλήθος σημαν̂τικότατων ηθοποιών.

Το Θέατρο και ειδικά το Εθνικό, του οφείλουν πολλά.

Το Εθνικό Θέατρο δε θα πρέπει μόνο να διיαφυλάξει αυτή τη σπουδαία παρακαταθήκη, αλλά και να επενδύσει σε αυτήν.

Να κάνει δηλ. ό,τι κάνουν οι Άγ̂γλοι με το Σαίξπηρ, οι Γάλλοι με το Μολιέρο ή οι Ιάπωνες με το Θέατρο Νο.

Η Μέθοδος του Ρον̂τήρη δεν πρέπει απλώς να αποτελέσει αν̂τικείμενο ενδελεχούς έρευνας και μελέτης, αλλά -τουλάχιστον όσον αφορά τη Δραματική του Σχολή- και πρότυπο τρόπου διδασκαλίας -όπως συμβαίνει με το Σύστημα Στανισיλάφσκι, σε διיάφορες, ανά τον κόσμο, Σχολές- ειδικά εκπαιδευμένων ηθοποιών· μακριά από το στόμφο και τις μιμήσεις, οι οποίοι θα υπηρετήσουν αυτό κυρίως το είδος Θεάτρου (ή εν γένει έργα του κλασικού ρεπερτορίου).

ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ-ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ (1954)

Ένα είδος και έναν τρόπο απόδοσης αξεπέραστο, μοναδικό· που στρέφει τα βλέμματα όλου του κόσμου επάνω μας, προκαλών̂τας μεγάλο θαυμασμό και συγ̂κίνηση· που προσδίδει κύρος και ακτινοβολία στη χώρα μας, που αποτελεί σημείο αναφοράς της θεατρικής μας παράδοσης και της μεγάλης πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κορυφαίοι ξένοι ηθοποιοί, όπως ο Λώρενς Ολιβιέ, καταπιάστηκαν με την Αρχαία Τραγωδία (Οιδίπους Τύραννος, με το Ραλφ Ρίτσαρντσον στο ρόλο του Τειρεσία), δεν απέδωσαν τόσο καλά, όσο οι δικοί μας ηθοποιοί.

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτό;!


Η ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟN̖TΗΡΗ, ΤΗΝ ΟΡΘΟΦΩΝΙΑ, ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ

Απόσπασμα από: την εκδήλωση που έγινε προς τιμή των Πειραιωτών Kαλλιτεχνών Αιμ. Βεάκη, Δημ. Ρον̂τήρη και Κατ. Παξινού, στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, το Φεβρουάριο του 2009

Τόσο η ιστορία όσο και η πορεία του Εθνικού Θεάτρου είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το Δημήτρη Ρον̂τήρη.

Μπορεί οι δρόμοι τους να χώρισαν απότομα και με άσχημο τρόπο, ωστόσο η παρουσία του στοίχειωσε στους χώρους του Εθνικού, με το έργο του να μένει ανεξίτηλο, για πολλά χρόνια, σε αυτό.

Οι μαθητές του -ακόμη και αυτοί που τον πρόδωσαν, προκειμένου να τον διיαδεχθούν- διיατήρησαν τις αρχές και τον τρόπο προσέγ̂γισης στην απόδοση των έργων του κλασικού ρεπερτορίου, δημιουργών̂τας έτσι τη μεγάλη παράδοση του Εθνικού Θεάτρου, με το ανέβασμα πραγματικά σπουδαίων παραστάσεων.

Παράδοση η οποία πρέπει, με κάθε τρόπο, να διיαφυλαχθεί.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου οφείλει, έστω και καθυστερημένα, με απόφασή του να ονοματοδοτήσει ένα χώρο, είτε στο κτήριο Τσίλλερ είτε στις εγ̂καταστάσεις της Σχολής, ως ένδειξη αναγνώρισης στον άνθρωπο, ο οποίος με το θείο χάρισμα και το πνευματικό του φως, όχι απλώς ανέδειξε το Αρχαίο Δράμα και λάμ̂πρυνε το Εθνικό, αλλά έδωσε ακόμη και το φως των ματιών του σε αυτό.

Το ήθος αυτού του σπουδαίου ανθρώπου και δασκάλου του Θεάτρου μας, καθώς και η κατάφωρη αδικία και η αγνωμοσύνη προς το πρόσωπό του, τόσο από ανθρώπους του χώρου όσο και της Πολιτείας, αποτυπώνεται στο βιβλίο «Σελίδες Αυτοβιογραφίας», του οποίου την επιμέλεια και το σχολιασμό ανέλαβε η θεατρολόγος, Δηώ Καγ̂γελάρη.

.... Εκτός από τις δοκιμές που κάναμε στο θέατρο, έκανα κάθε μέρα δοκιμές με το Μινωτή, που φτάνανε πολύ συχνά ως τις τρεις το πρωί στο σπίτι μας! Κι έτσι ακολούθησε η μεγάλη επιτυχία του, που τον ανέβασε εκεί που ούτε το φαν̂ταζότανε, όπως τόνιζε, ως τη στιγμή που άρχισε ν’ αρνιέται και να προδίδει τα πάν̂τα, ως και την αξία μου και την ασύλληπτη προσπάθεια που κατέβαλλα συνέχεια διδάσκον̂τάς τον. «Ο μεγάλος Δάσκαλος», όπως διיαλαλούσε, «με έκανε να φτάσω εκεί πού έφτασα». Και μετά την αγνωμοσύνη του, για όλα όσα του πρόσφερα, συνωμότησε, ύστερα απ’ τη φιλοδοξία που τον είχε κυριέψει, με όσους βρήκε πρόθυμους συνεργάτες, και πέτυχε την απομάκρυνσή μου από το Εθνικό!

Κάποτε πληροφορήθηκα από κάποιο έγ̂κυρο πρόσωπο της Διοίκησης, που του είχα εμ̂πιστοσύνη, πως ο Πολίτης βρισκότανε σε διיένεξη με τη Διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου και κάποια στιγμή διיαδόθηκε, πως αν εξακολουθούσε η διיαφωνία του και τον αναγ̂κάζανε σε παραίτηση, θα την κάνανε δεκτή και θα τον αν̂τικαθιστούσαν με μένα.

Έκανα κάθε προσπάθεια αμέσως για να εξακριβώσω αν ήτανε βάσιμη η φήμη, που άρχισε να κυκλοφορεί κάπως διστακτικά (και ο Φώτος Πολίτης είχε τρεις μέρες να φανεί στη σκηνή, αφού με κάλεσε και μου είπε πως θα ‘λειπε, γιατί είχε κάποια δουλειά να τελειώσει), και μόλις διיαπίστωσα πως υπήρχε κάποια βάση σ’ αυτή τη διיάδοση, άφησα τη δοκιμή στη μέση. Ζητών̂τας συγγνώμη απ’ τους ηθοποιούς ανεβαίνω στο γραφείο του Πολίτη. Χτυπάω την πόρτα και μου ανοίγει ο ίδιος ο Φώτος. «Με συγχωρείς», του λέω, «αν σε διיέκοψα απ’ τη δουλειά σου».

«Όχι, μη μου ζητάς συγγνώμη», μου τονίζει, μα η στενοχώρια ήτανε ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. «Ξέρεις γιατί ήρθα Φώτο;», του λέω. «Έμαθα κάτι που θέλω να πιστέψω πως δεν αν̂ταποκρίνεται στην αλήθεια. Διיαδίδεται πως βρίσκεσαι σε διיαφωνία με το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου και πρόκειται να παραιτηθείς, αν δεν υπάρξει τρόπος να αρθεί η διיαφωνία. Και μάλιστα αναφέρεται και το όνομά μου ως αν̂τικαταστάτης σου. Λοιπόν σου δηλώνω, αν είναι βάσιμες αυτές οι κακοήθεις διיαδόσεις, πως, μαζί με την παραίτησή σου, υπογράφω κι εγώ την παραίτησή μου απ’ το Εθνικό Θέατρο. Το δηλώνω ρητά και κατηγορηματικά».

Είδα το Φώτο να γεμίζει δάκρυα απ’ τη συγ̂κίνησή του. Στεκότανε ορθός. Με αγ̂καλιάζει και με φιλάει. «Σ’ ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ μου Δημήτρη», μου λέει. Του σφίγ̂γω το χέρι πολύ συγ̂κινημένος κι εγώ, και αφού του τόνισα πως πρέπει να πάψει να είναι στενοχωρημένος, έφυγα για να συνεχίσω τη δοκιμή. Στο διיάλειμμα έρχεται στο γραφείο μου ο Μιχαηλίδης, ταραγμένος και συγ̂κινημένος: «Τι του κάνατε του κυρίου Πολίτη και είναι τόσο συγ̂κινημένος;». Τώρα που πήγα στο γραφείο του τον είδα με δάκρυα στα μάτια. «Τι σας συμβαίνει, κύριε Πολίτη;», τον ρώτησα ανήσυχος.

«Άκουσε, Μιχαηλίδη», μου απαν̂τάει, «είχα χάσει την εμ̂πιστοσύνη μου στους ανθρώπους και ο Ρον̂τήρης με έκανε να την ξανακερδίσω».

Το 1955, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος με απέλυσε απ’ τη θέση του Διיευθυν̂τή του Εθνικού Θεάτρου, με τον ισχυρισμό ότι δεν αν̂ταποκρινόμουν όπως έπρεπε στα καθήκον̂τά μου ως Διיευθυν̂τής.

Ο ίδιος ο Υπουργός, που σε κάθε συνάν̂τησή μας, όταν ερχότανε στο θέατρο, δε σταματούσε τα εγ̂κώμιά του για την πολύπλευρη και εξαιρετική προσφορά μου, στο Εθνικό Θέατρο. Τόσα εγ̂κώμια που έφταναν τα όρια της υπερβολής.

Και ύστερα από λίγο χρόνο με απέλυσε απ’ το Εθνικό!

Προτού παραιτηθεί το ΔΣ, μου έδωσε εν̂τολή να συναν̂τήσω τον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο, τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Υπουργό Προεδρίας κ. Γεώργιο Ράλλη και να διיαμαρτυρηθώ έν̂τονα για την αχαρακτήριστη αυτή ενέργεια της Κυβέρνησης. Έγινε η συνάν̂τηση και ανέφερα στο ΔΣ τις αν̂τιδράσεις των αρμοδίων.

Όταν ήρθε το θέμα στη Βουλή έγινε μεγάλος πάταγος. Ήτανε όμως ξεκαρδιστική η απάν̂τηση που έδωσε ο κ. Κανελλόπουλος, ο οποίος, όταν τον είχα συναν̂τήσει, με κράτησε μία ώρα στο γραφείο του και εγ̂κωμιάζον̂τας την καταπληκτική, πολύχρονη καλλιτεχνική δράση μου, άφησε στο τέλος την εν̂τύπωση πως θα φρον̂τίσει για την αποκατάσταση του δίκαιου αιτήματός μου. Τον ευχαρίστησα και έφυγα.

Όταν το βράδυ το διηγιόμουνα σε γνωστούς μου στον προθάλαμο του Ξενοδοχείου Κινγκ Τζωρτζ, όλοι σχεδόν εκφράσανε τη δυσπιστία τους για όσα μου υποσχέθηκε πως θα κάνει ο Κανελλόπουλος. Εγώ έφερα αν̂τιρρήσεις, γιατί γνωριζόμαστε από νέοι, χρόνια ολόκληρα και συζητούσαμε πάν̂τα για σοβαρά, πνευματικά θέματα. Είχανε όμως δίκιο όσοι δυσπιστούσανε σε αυτά που τους διηγήθηκα.

Όταν έγινε σάλος στη Βουλή για την απόλυσή μου, σηκώθηκε και δικαιολόγησε την Κυβέρνηση, και μέσα στα τόσα απίθανα που είπε, βρήκε και ένα επιχείρημα γι’ αυτή την ενέργεια της Κυβέρνησης, που προκάλεσε τα γέλια όλου του κόσμου:

«Παρ’ όλη την αξία του Ρον̂τήρη, η Κυβέρνηση μπορεί να κάνει και καμιά αλλαγή, αν το κρίνει σκόπιμο, για να κριθούν και άλλοι ικανοί του Θεάτρου!».


Έκανα ένσταση κατά της παράνομης απόφασης για την απόλυσή μου. Ώσπου να αποφασίσει το Δικαστήριο, έπρεπε να παραμείνω Διיευθυν̂τής του Θεάτρου. Μα κι αυτό το νόμιμο δικαίωμα το παραβιάσανε!

Το αποτέλεσμα είναι πως η σκευωρία πέτυχε. Έπεισαν την Κυβέρνηση και με απέλυσε από τη Διיεύθυνση του Εθνικού. Και μάλιστα εν απουσία μου, ενώ βρισκόμουνα στο εξωτερικό, φρον̂τίζον̂τας για περιοδεία του Εθνικού, με Αρχαίες Τραγωδίες! ....


ΔΙ'ΕΥΚΡΙΝΙΣH:

 Όπου:   ˆ   το ευ̂φωνικό [ŋ] ή [ɱ] πριν από το δίψηφο σύμφωνο.

              י    η εκφορά των φθόγ̂γων χωριστά.


Άρης Βαφιάς, MA RCSSD
Καθ. Αγωγής Προφ. Λόγου & Φωνής