Απόσπασμα από την ταινία:
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ '21 - ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ (1971)
Σενάριο: Πάνος Κον̖τέλης
Σκηνοθεσία: Ερρίκος Ανδρέου
Συμ̖παραγωγή: Τζέιμς Πάρις-Φίνος Φιλμ
25η Μαρτίου 1821 - Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων
Το ρόλο του Παπαφλέσσα υποδύθηκε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, του Παλαιών Πατρών Γερμανού ο Θόδωρος Μορίδης, ενώ αυτόν του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ο πατέρας μου.
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
Εκ παν̖τοίων με κινδύνων
ελευθέρωσον.
Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.
‘’ Έλληνες, επί
τέσσαρας περίπου αιώνας, η σκληρά μάστιγα της δουλείας επάταξε τας κεφαλάς ημών.
Δουλεία ήτις ουδεμίαν άλλην ομοίαν είχε εις τον κόσμον [⇒ τογ̖κόz̥μον]. Ο πόλεμος ημών είναι πόλεμος Εθνικός, πόλεμος Ιερός, πόλεμος
προς ανάκτησιν των Δικαίων, της Ελευθερίας και της Τιμής. Δίκαια, τα οποία ενώ γεύον̖ται όλοι οι συννομούμενοι λαοί, από ημάς, η σκληρά των
Οθωμανών τυραννία, επροσπάθησεν με βίαν να αφαιρέσει και εν̖τός του
στήθους ημών να καταπνίξει. Αλλά δίκαια τα οποία η φύσις ενέσπειρεν βαθέως εις
την καρδίαν [⇒ τηγ̖καρδίαν] των ανθρώπων, όχι τριών ή τεσσάρων, αλλά και χιλίων και
μυρίων αιώνων δουλεία, δεν δύναται να εξαλείψει.
Από σήμερον,
την μεγάλην ημέραν του Ευαγ̖γελισμού, ομοθυμαδόν
εκστρατεύομεν, αποφασίσαν̖τες, ή να επιτύχομεν
τον σκοπόν μας και να ελευθερωθώμεν, ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου, κρίνον̖τες ανάξιον να ζώμεν πλέον, ημείς, οι απόγονοι του
Περικλέους Εκείνου Έθνους των Ελλήνων, υπό δουλείαν τοιαύτην.
Έλληνες, η ώρα ήλθε: Ελευθερία ή Θάνατος! ’’
Παραγωγή: Επιτροπή «Ελλάδα 2021»
Σκηνοθεσία-Ενορχήστρωση: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Τίτλος: ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ
Άμπουμ: Τραπεζάκια
έξω (Lyra, 1983)
Συνθέτης-Στιχουργός: Διονύσης Σαββόπουλος
Ας κρατήσουν
οι χοροί
και θα βρούμε
αλλιώτικα
στέκια
επαρχιώτικα βρε
ώσπου η
σύναξις αυτή
σα χωριό
αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνιיα σώματα
με πομ̖πούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι
Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι
παρέες
Kάνει ο
Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν
είμαστε
τίποτα δεν
είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης
τραγουδεί
άμα είναι όλα
άγραφα κάτι θα βγει
Kαι στης
νύχτας το λαμ̖πάδιασμα
να κι ο Άλκης
ο μικρός μας
για να σμίξει
παλιές
κι αναμμένες
τροχιές
με το ροκ του
μέλλον̖τός μας
O ουρανός
είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και
κυκλώματα βρε
και παρέες λαμ̖περές
το καθρέφτισμά
τους στις ακρογιαλιές
Kι είτε με τις
αρχαιότητες
είτε με
ορθοδοξία
των Eλλήνων οι
κοινότητες
φτιάχνουν άλλο
γαλαξία
Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία
ντρέπεται
που όλο εκείνη
βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας
με τη Zωή
μπρος στην πολαρόιντ [⇒ στημ̖πολαρόιντ] κοιτούν γελαστοί
Τότε η Έλενα η
χορεύτρια
σκύβει στη
μεριά του Τάσου
και με μάτια
κλειστά
τραγουδούν αγ̖καλιά
Εθνική Ελλάδας
γεια σου
Τι να φταίει η
Bουλή
τι να φταιν’
οι εκπρόσωποι
έρημοι και
απρόσωποι βρε
αν πονάει η
κεφαλή
φταίει η
απρόσωπη αγάπη που ‘χε βρει
Mα η δικιά μας
έχει όνομα
έχει σώμα και
θρησκεία
και παππού σε
μέρη αυτόνομα
μέσα στην
τουρκοκρατία [⇒ στην̖τουρκοκρατία]
Να μας έχει ο
Θεός γερούς
πάν̖τα ν’ αν̖ταμώνουμε
και να ξεφαν̖τώνουμε βρε
με χορούς
κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο
ελεύθερους σαν ποταμούς [⇒ σαμ̖ποταμούς]
Και στης
νύχτας το λαμ̖πάδιασμα
να πυκνώνει ο
δεσμός μας
και να σμίγει
παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλον̖τός μας
ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ (Απόσπασμα)
Ποιητής: Διיονύσιος Σολωμός
Μελοποίηση: Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος
Απαγ̖γελία: Άννα Συνοδινού
Σε γνωρίζω από την κόψη [⇒ τηγ̖κόψη]
του σπαθιού την τρομερή [⇒ την̖τρομερή]
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ᾿ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα [⇒ σαμ̖πρώτα] ανδρειωμένη
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εν̖τροπαλή
κι ένα στόμα ακαρτερούσες
έλα πάλι, να σου πει.
Άργειε να ‘λθει εκείνη η μέρα
και ήταν όλα σιיωπηλά
γιατι τα ‘σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σού έμενε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγών̖τας τα να κλαις.
......
Κι έλεες «πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;»
Και αποκρίνον̖το από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.
......
Άλλος σού
έκλαψε εις τα στήθια
αλλ’ ανάσασιν
καμιά·
άλλος σού
έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα [⇒ τημ̖πέτρα] ή το χορτάρι
που τη δόξα σού ενθυμεί.
Ναι· αλλά τώρα αν̖τιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή!
Απ᾿ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα [⇒ σαμ̖πρώτα] ανδρειωμένη
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
......
Όλοι οι τόποι σου σ᾿εκράξαν
χαιρετών̖τας σε θερμά
και τα στόματα εφωνάξαν
όσα αισθάνετο η καρδιά.
Αποκρίνον̖ται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αν̖τιβούιζε φοβερά.
Α! τι νύχτα ήταν εκείνη
που την τρέμει [⇒ την̖τρέμει] ο λογισμός;
Άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.
Ήταν τόσοι! πλέον το βόλι
εις τ᾿αφτιά δεν τους [⇒ δεν̖τους] λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτον̖τ᾿ όλοι
εις την τέταρτην [⇒ την̖τέταρτην] αυγή.
Σαν ποτάμι [⇒ σαμ̖ποτάμι] το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγ̖καδιά
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αν̖τίς για τη δροσιά.
Της αυγής δροσάτο αέρι
δε φυσάς τώρα εσύ πλιο
στων ψευδόπιστων [⇒ στωμ̖πz̥ευδόπιστων]
το αστέρι· φύσα, φύσα εις το Σταυρό.
Απ᾿ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα [⇒ σαμ̖πρώτα] ανδρειωμένη
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία
που ό,τι θέλεις ημ̖πορείς
εις τον κάμ̖πο [⇒ τογ̖κάμ̖πο], Ελευθερία
ματωμένη περπατείς.
......
Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
πως ο κόρφος
καθεμιάς
γλυκοβύζαστο
ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.
Μες στα χόρτα, τα λουλούδια
το ποτήρι δε βαστώ·
φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο
[⇒ σαν̖τομ̖πίνδαρο] εκφωνώ.
Απ᾿ τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα [⇒ σαμ̖πρώτα] ανδρειωμένη
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
ΔΙ'ΕΥΚΡΙΝΙΣΗ:
Όπου: ` το ευ̖φωνικό [ŋ] ή [ɱ] πριν από το δίψηφο σύμφωνο.
πλάγιοι χαρακτήρες (π.χ.: τηγ̖κόψη), η απαλή
συνεκφορά του ευ̖φωνικού [ŋ] ή [ɱ] και του
δίψηφου συμφώνου.
z̥ η άτονη προφορά του [ζ].
έν̖τονοι μαύροι χαρακτήρες, η ατόφια προφορά των
δίψηφων συμφώνων.
' η εκφορά των φθόγ̖γων χωριστά, χωρίς συνίζηση.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου